“Blijf zoeken, dan vind je een pad naar wat je echt wilt doen”
Twee zussen. Twee dromen. Eén verhaal over hoe je komt waar je wilt zijn, ook als dat in een totaal andere wereld is. Eva (28) en Roujin (24) Mohamed: “Je moet altijd alles zélf regelen, het gaat niet vanzelf.”
Drieënhalf jaar geleden kwamen ze via Turkije naar Nederland. Roujin was toen 20, Eva 24. Eva: “Mijn moeder ging eerst, zeven maanden later volgden wij: mijn vader, twee zussen, twee broers en ik. Oorspronkelijk komen we uit Syrië. Daar werkten Roujin en ik als naaisters in een textielfabriek. Zwaar werk en de omstandigheden waren niet goed. We moesten voortdurend hoesten door al het stof in de lucht en vaak werd er niet uitbetaald.” Dus zochten de zussen ander werk. Ook in de kledingindustrie, maar dan als tolk. Ze vertaalden van het Turks naar het Arabisch en Koerdisch en andersom.
Alles verandert
Inmiddels zijn de zussen 24 en 28 en is zo’n beetje alles in hun leven veranderd. Geen Syrië meer, maar Nederland. Geen Arabisch om hen heen, maar Hollands. En ze wonen ook (bijna) niet meer bij hun ouders: binnenkort hebben ze samen hun eigen woonruimte in Ouderkerk aan den Ijssel (“met voor- én achtertuin!”).
Dat ging niet vanzelf. Toen Eva en Roujin een paar maanden in Nederland waren, startten ze met het leren van de taal. Anderhalf jaar lang ploegden ze zich door uitspraak, woordvolgorde en de onmogelijke opgave om te leren wanneer je ‘de’ zegt en wanneer ‘het’. Daarna werkten ze in een verzorgingshuis voor senioren. “En toen had ik werkelijk geen idee wat ik verder wilde gaan doen”, vertelt Roujin. “Ik heb een paar goede handen en ik wilde graag meteen aan het werk, niet alleen studeren. Mijn toenmalige vriend was kapper en dat leek me misschien wel wat, hij inspireerde me.” Ook Eva twijfelde. Zij is gek van toerisme, wil het liefst op een vliegveld werken. “Die sfeer daar… Op het vliegveld voel ik me goed, daar wil ik zijn!” Maar wat en hoe precies? Geen idee.
Kleine stapjes
Op dat moment volgen de zussen een training bij de gemeente – hoe moet je omgaan met de regels die gelden voor statushouders, dat werk. Een van de mensen die ze daar ontmoeten is Mina Dewkalie, van het Leerwerkloket in Leiden. Roujin: “Mina deed met alle deelnemers een capaciteitentest, zodat we wisten waar onze krachten lagen. Toen we haar over onze dromen vertelden, gaf ze ons ook een zetje: ‘Ga eens dit proberen, onderzoek dat eens’. Tijdens onze eerste ontmoeting vertelde ze me: ‘Neem kleine stapjes, pak niet meteen een heel groot doel.’ Dat heeft mij enorm geholpen.”
Met hulp van Mina bemachtigde Roujin een opleidingsplaats aan de kappersopleiding van Zadkine, een regionaal opleidingscentrum voor Rotterdam en omgeving. Een van de voorwaarden voor toelating was dat Roujin zelf een stageplaats zocht. Dat hoef je haar geen twee keer te zeggen - drie maanden vóór haar opleiding startte ze al met haar stage, waarvoor ze maar liefst vier uur per dag moet reizen. “Om alvast een beetje kennis te maken.” Dat ging zo goed, dat haar opleidingsplaats nu niet meer nodig is. Haar stageplaats bood haar een vaste werkplek aan, plús een particuliere kappersopleiding.
Over vijf jaar
En Eva? Ook zij is op weg richting haar toekomstplan als (grond)stewardess op een groot vliegveld. Na twee intakes, een nieuwe capaciteitentest en een extra zetje van Mina, volgt ze nu op het Albeda-college de opleiding Zelfstandig medewerker Travel & Hospitality. Doorslaggevend voor haar toelating: haar goede beheersing van het Nederlands, haar optimisme en haar doorzettingsvermogen - “Ik voel dat ik dit kan en wil!”
Over vijf jaar hopen de zussen weer een paar stappen verder te zijn. Eva droomt van een toerismecarrière in Engeland. Plan B is Amsterdam: “Als ik maar op dat vliegveld kan zijn.” Roujin is dan professioneel kapster met een vast contract op zak. Een eigen salon? “Absoluut, maar pas later. Eerst moet ik sparen. En ik wil een rijbewijs. En een auto.” Eva: “Hoe zeg je dat in het Nederlands? Als je blijft zoeken, dan vind je wel een weg naar wat je echt wilt doen.”
